Ένα θαύμα συνέβη στη media-κη δημοκρατία μας. Η Όλγα δάκρυσε βλέποντας το ρεπορτάζ για τους γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους στο νηπιοτροφείο Καλλιθέας!
Δεν ήξερε πως στην Ελλάδα του success story υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα καθημερινά προκειμένου να δώσουν ένα πιάτο φαγητό στο παιδί τους.
Μόνο που Όλγα είναι πλέον αργά για δάκρυα.
Δεν σε θυμάμαι να δακρύζεις όταν τον Απρίλιο του 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ.
Δεν σε θυμάμαι να δακρύζεις όταν το Μάιο του 2010 στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση πέθαναν 4 άνθρωποι μέσα στη Marfin.
Δεν σε θυμάμαι να δακρύζεις όταν άρχισαν να ανακοινώνονται οι πρώτες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Αντίθετα μας τα παρουσίαζες ως αναγκαία.
Δεν δάκρυσες ούτε όταν η Αθήνα πνιγόταν στα χημικά τον Ιούνιο του 2011 και οι αγανακτισμένοι έψαχναν καταφύγιο στους σταθμούς του Μετρό.
Δεν δάκρυσες ούτε το Φεβρουάριο του 2012 που κάηκε η Αθήνα.
Δεν έχυσες ούτε ένα δάκρυ στην πρώτη αυτοκτονία που έγινε πρωί στο Σύνταγμα. Δεν σου προκάλεσαν καμμία έκπληξη και οι υπόλοιπες. Αλήθεια πόσες είναι;; 4.000 ;; Έχω χάσει τον αριθμό.
Δεν έχυσες ούτε ένα δάκρυ κάθε φορά που ανακοίνωνες τα νέα μέτρα. Όλα για σένα ήταν αριθμοί. Απολύσεις, λουκέτα, συσσίτια.
Αλήθεια θυμάσαι επί Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Παιδείας που άρχισαν οι πρώτες λιποθυμίες των μαθητών στα σχολεία;; Τότε είχες συνταχθεί με τη γραμμή της Αννούλας. Οι λιποθυμίες ήταν προβοκάτσια των »αριστερών» καθηγητών.
Μόνο που η πείνα, Όλγα μου, δεν έχει χρώμα.
Δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή.
Όταν κάποια ξένα ΜΜΕ μιλούσαν για την εξαθλίωση των Ελλήνων και τη φτώχεια που μαστίζει την Ελληνική κοινωνία αδιαφόρησες.
Δε νομίζω να νοιάστηκες ούτε για τους 20.000 και πλέον αστέγους των Αθηνών, οι άθλιοι της εποχής μας.
Αντίθετα φρόντισες να περνάς κάθε βράδυ στις 20:00 το δίλημμα μνημόνιο ή θάνατος.
Λυπάμαι, Όλγα, αλλά δεν με πείθει το δάκρυ σου. Μπορεί να είναι δάκρυ φόβου, δάκρυ της κοιμισμένης σου συνείδησης, δάκρυ κορκοδείλιο γιατί ξέρεις ότι τα δεδομένα στο χώρο των media αλλάζουν.
Σίγουρα δεν είναι δάκρυ μετάνοιας.
Δεν με πείθεις! Είναι αργά για δάκρυα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου