Από το Χρήστο Κίσσα*
Πενήντα (50) δισ είχε βάλει αρχικά για στόχο η προηγούμενη κυβέρνηση και η τρόικα για τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις. Σήμερα, το ναυάγιο της ΔΕΠΑ μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Λίγα στοιχεία για να μην παρασυρθούμε πάλι σε όνειρα:
1. Περίπου 180 χώρες σήμερα ανταγωνίζονται για να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις. Μεταξύ αυτών, πολλές (ακόμη και στην περιοχή μας), με εξαιρετικά ευνοϊκή φορολογική και εργατική νομοθεσία. Ακόμη και μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, ψάχνουν για ξένους επενδυτές και ενίοτε παίρνουν επιστολές απόρριψης, όπως στην περίπτωση του εργοστασίου της Goodyear.
Γιατί εμείς να ελπίζουμε ότι θα πετύχουμε καλλίτερα απ' τους άλλους;
2. Μια μεγάλη ξένη επένδυση, όπως αυτή της Cosco, έφερε περίπου 1.000 θέσεις εργασίας. Αν γίνουν 10 τέτοιες μεγάλες επενδύσεις, πράγμα αρκετά δύσκολο, θα φέρουν 10-20.000 θέσεις εργασίας. Η ανεργία είναι όμως 1,5 εκατ. θέσεις, οπότε ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση ποιές είναι οι προσδοκίες στο θέμα αυτό;
3. Η περίπτωση της ΔΕΠΑ έχει εκ της φύσης της και γεωπολιτικό χαρακτήρα και κατά συνέπεια είναι πιο δύσκολη. Θυμάμαι, όταν το θέμα πρώτο-συζητήθηκε επί κυβερνήσεως Καραμανλή (με άτυπο διαπραγματευτή τον Ρουσσόπουλο), οι Βρυξέλλες εξέφρασαν (επίσης άτυπα) τη "ζωηρή ανησυχία" τους· η Κομισιόν χαλαρά, το EPP πιο έντονα. Γιατί βάζουμε τόσες προσδοκίες στην πιο δύσκολη περίπτωση και δεν ξεκινάμε απ' τα πιο εύκολα;
4. Σε συνέχεια του προηγούμενου, ένα πιο "εύκολο" θέμα (που στην πράξη αποδεικνύεται κι αυτό δύσκολο) είναι τα ξενοδοχεία. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, είναι προς πώληση και υπάρχει ενδιαφέρον απ' το εξωτερικό (έχω προσωπική άποψη). Αλλά τίποτα δεν πουλιέται...
Ο λόγος είναι οι τιμές, η μέση τιμή πώλησης είναι 100.000 ευρώ ανά δωμάτιο, όταν η αντίστοιχη στη διεθνή αγορά είναι στα 45.000 ευρώ. Γιατί δεν πέφτουν οι τιμές; Διότι τόσο έχουν γραφτεί στα βιβλία των τραπεζών και αν μειώνονταν θα ενέγραφαν ζημίες. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να λύσουμε.
Συμπέρασμα: οι αποκρατικοποιήσεις θα γίνουν άλλο ένα σύντομο ανέκδοτο· πρέπει να βρούμε κάτι άλλο για να χτίσουμε πάλι τις ελπίδες μας για ανάκαμψη.
2. Μια μεγάλη ξένη επένδυση, όπως αυτή της Cosco, έφερε περίπου 1.000 θέσεις εργασίας. Αν γίνουν 10 τέτοιες μεγάλες επενδύσεις, πράγμα αρκετά δύσκολο, θα φέρουν 10-20.000 θέσεις εργασίας. Η ανεργία είναι όμως 1,5 εκατ. θέσεις, οπότε ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση ποιές είναι οι προσδοκίες στο θέμα αυτό;
3. Η περίπτωση της ΔΕΠΑ έχει εκ της φύσης της και γεωπολιτικό χαρακτήρα και κατά συνέπεια είναι πιο δύσκολη. Θυμάμαι, όταν το θέμα πρώτο-συζητήθηκε επί κυβερνήσεως Καραμανλή (με άτυπο διαπραγματευτή τον Ρουσσόπουλο), οι Βρυξέλλες εξέφρασαν (επίσης άτυπα) τη "ζωηρή ανησυχία" τους· η Κομισιόν χαλαρά, το EPP πιο έντονα. Γιατί βάζουμε τόσες προσδοκίες στην πιο δύσκολη περίπτωση και δεν ξεκινάμε απ' τα πιο εύκολα;
4. Σε συνέχεια του προηγούμενου, ένα πιο "εύκολο" θέμα (που στην πράξη αποδεικνύεται κι αυτό δύσκολο) είναι τα ξενοδοχεία. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, είναι προς πώληση και υπάρχει ενδιαφέρον απ' το εξωτερικό (έχω προσωπική άποψη). Αλλά τίποτα δεν πουλιέται...
Ο λόγος είναι οι τιμές, η μέση τιμή πώλησης είναι 100.000 ευρώ ανά δωμάτιο, όταν η αντίστοιχη στη διεθνή αγορά είναι στα 45.000 ευρώ. Γιατί δεν πέφτουν οι τιμές; Διότι τόσο έχουν γραφτεί στα βιβλία των τραπεζών και αν μειώνονταν θα ενέγραφαν ζημίες. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να λύσουμε.
Συμπέρασμα: οι αποκρατικοποιήσεις θα γίνουν άλλο ένα σύντομο ανέκδοτο· πρέπει να βρούμε κάτι άλλο για να χτίσουμε πάλι τις ελπίδες μας για ανάκαμψη.
*Οικονομολόγος με ειδίκευση στις διεθνείς χρηματαγορές,
τ. Γενικός Διευθυντής Τράπεζας Κρήτης,
Doctorat de Gestion Financiere, Universite de Paris-Dauphine
Doctorat de Gestion Financiere, Universite de Paris-Dauphine
πηγη:dou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου